Ik ben net terug van mijn eerste trekking in Sapa en ik meen te kunnen zeggen dat die bijzonder was, wel ja haast exceptioneel. Het unieke lag hem vooral in de duur van de trekking en het feit dat er geen gids aan te pas kwam (beiden hebben ongetwijfeld iets met elkaar te maken). Mijn eerste trekking duurde de volle vijftien minuten en ik zal vanaf nu naar deze gebeurtenis verwijzen als 'de toevallige trekking'.
Ik ben vanmiddag aangekomen in Sapa. Sapa is een klein stadje dichtbij de hoogste berg van het land, de Fansipan (een trekking die ik aan me voorbij zal laten gaan). Ik ben hiermee trouwens terug in meer toeristisch gebied, want na Hanoi en Halong Bay is het de meest toeristische plek van Noord-Vietnam. Om jullie een idee te geven: er zijn hier restaurants met als uithangbord 'Vietnamese keuken - pizza - tapas'. Nu is dat om verscheidene redenen exact wat ik zocht - de toeristische stad, niet de tapas - want gisteren was om meerdere redenenen zwaar geweest. Allereerst was ik om kwart voor vijf opgestaan om een bus te halen naar het dorp waar ik langswou. Het dorp in kwestie Sinho is niet heel speciaal, maar er kwamen volgens mijn Lonely Planet en Guide du Routard weinig toeristen en de weg ernaar toe was een van de mooiste van de regio. Bovendien moest ik voor de volledige rit naar mijn eindbestemming Lai Chau maar een uur langer in de bus zitten dan via de rechtstreekse lijn en had ik een lunchpauze want de bus kwam rond 11 aan in Sinho. Nu dat leek me perfect en in vele opzichten was dat ook zo. De rit was spectaculair. De omgeving met rijstvelden en bloeiende bomen en planten op steile hellingen zorgde ervoor dat ik zelfs geen enkel moment bang was op de weg, en ik denk dat iedereen ondertussen wel bekend is met mijn lichte ongemak in eender welk gemotoriseerd voertuig. Deze weg inclusief haarspeldbochten en close encounters met scooters was echter de moeite. Ik heb er wel geen enkele fatsoenlijke foto van kunnen maken natuurlijk, maar je moet het je voorstellen als die Chinese inktschilderijen met drakentandbergen, bamboewoud en houten huizen op palen. Veel van de vrouwen onderweg droegen nog traditionele kledij (in deze streek vooral prachtig kleurige wijde rokken tot op de knie met daaronder een soort kniehoge beenbeschermers waar pomponnetjes of lintjes aanhingen. Hun bovenkledij bestond meestal wel uit een modern t-shirt, maar erover droegen ze geborduurde vestjes en natuurlijk steeds een hoofddeksel, een gevouwen versierde doek of zo). Het viel me op dat de vrouwen - van kleine meisjes tot oude vrouwen - dus nog vaak bijna volledig traditioneel waren uitgedost terwijl ik geen enkele man heb gezien in traditionele kledij. Behalve als hun traditionele kledij bestaat uit wijde broeken van merken als Kappan of Adiras. Wel zie je dat de oudere generaties nog vaak hun legerhelmen dragen als hoofddeksel.
Aangekomen in Sinho had ik pijnlijke benen van het urenlange zitten. Ik zocht eerst uit om hoe laat de bus naar Lai Chau zou vertrekken en wist daarna dat ik twee uur had om rond te kijken en te lunchen. Ik wandelde rond op het marktje (waar een vrouw mij 200 000 dong wilde laten betalen voor een tros druiven. Ter vergelijking: ik had die nacht voor 120 000 dong geslapen in een guesthouse, een kamer zonder airco, maar met fan, muskietennet en balkonnetje.) en zocht een plek waar ik kon lunchen. Die was redelijk snel gevonden en ik raakte 'aan de praat' met een jongen uit de streek. We hadden regelmatig pen en papier nodig want zijn Engels was niet erg goed, maar het was lang niet de eerste keer dat ik zo communiceerde dus het lukte wel om de boodschap over te brengen. Dacht ik. Verkeerd gedacht dus. Long story short nadat ik nog twee uur in de bus had gezeten dook hij plots op in het busstation en wilde hij samen een hotel zoeken. Het woord boyfriend was duidelijk een van de woorden die hij niet in de juiste context begrepen had. Zijn letterlijke woorden op het briefje "I wall make love with you." Een interessant aanbod natuurlijk (hij zag er net meerderjarig uit), maar ik heb het toch maar afgeslagen. Het was een vermoeiend en pijnlijk gesprek. Die nacht heb ik niet geweldig geslapen omdat ik steeds maar het idee had dat hij mij opnieuw gevolgd zou kunnen zijn. Dat was natuurlijk niet het geval, maar daarom ben ik dus moe en ben ik blij op een plek te zijn waar ik kan praten met mensen zonder notaboekje.
En de toevallige trekking? Later daarover meer want nu ga ik echt voor twee dagen op trekking langs een aantal dorpen van etnische minderheden. Ja hoor, ik houd de spanning erin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten