In Sapa had ik besloten dat ik toch absoluut de grensstreek met China in de Ha Giang-provincie wilde bezoeken. Een Vietnamese die 10 jaar gids was geweest vond het een van de mooiste plaatsen van het land en ik hoopte op iets minder toeristen dan in het charmante Sapa. Nu wist ik dat het niet erg eenvoudig zou worden want de Lonely Planet en Guide du Routard waren allebei relatief stil over de streek. De Guide du Routard leek te suggereren dat het enkel met een tour kon en volgens de Lonely Planet waren er geen rechtstreekse bussen tussen deze twee buurprovincies. Ik vond het eerste belachelijk en het tweede onwaarschijnlijk en ging dus op onderzoek uit. Al snel bleek dat geen enkele toerist mij kon helpen en dat de lokale reisoperatoren en toeristencentra enkel iets wisten te vertellen over de tours. Gelukkig bracht een laatste bezoekje aan het cafe van Sapa O 'Chau een oplossing. Shu, de initiatiefneemster, vertelde me onmiddelijk dat er wel een rechtstreekse bus was vanuit de provinciehoofdstad Lao Cai naar Ha Giang. Ik moest simpelweg 's avonds naar Lao Cai gaan en daar overnachten, want de bus zou waarschijnlijk tussen 5 en 6 uur vertrekken. Dit systeem van vroege bussen kende ik al, dus ik waagde het erop.
Een minibus bracht me in de namiddag naar Lao Cai, alwaar ik onmiddelijk een nha nghi zocht, oftewel een een simpel hotel. Ik wist dat het lokale busstation niet ver van het treinstation was dus zocht ik daar een kamer. Dat ging zoals gewoonlijk vlot, al had deze kamer een extraatje ( nee, nog niet de bed bugs...). In de wit betegelde badkamer was er een centrale, grotere tegel tussen de wastafel en de spiegel met de prachtige afbeelding erop van een naakt, zwoel kijkend meisje. Het geheel was extra bevreemdend omdat mijn kamer twee eenpersoonsbedden bevatte (Vietnamezen reizen niet alleen of hebben een voorliefde voor enorm grote hotelbedden. Ik heb nog geen enkele echte single room gezien hier). Na deze verrassing begon ik me af te vragen in wat voor hotel ik exact beland was, maar anderzijds: de kamer was proper en voor zijn prijs best mooi met veel ramen en een ventilator bij elk bed, plus er was een goed kader boven het bed om mijn muskietennet aan te hangen. (Of dat dacht ik althans. Die nacht is een stang van het kader naar beneden gedonderd, gelukkig achter het bed.) Na inspectie van de kamer en een douche, ging ik snel op zoek naar het busstation om te vragen hoe laat de bus vertrok. Het was al bijna zeven uur en hier betekent dat duisternis. Het busstation bleek inderdaad erg dichtbij en ik kon snel eten en vroeg naar bed.
De busrit de volgende morgen ging vlot (vertrek inderdaad 5u30) en ik bereikte rond half twaalf Ha Giang. In deze provinciestad was er niet echt iets te zien, maar ik was er voor een welbepaalde reden. De travel permit voor de grenszone met China. Dit document, het ziet er een beetje uit als een diploma, netjes ingevuld op gekleurd papier en met grote rode stempel, is verplicht voor alle buitenlanders die in de grensstreek willen reizen. Natuurlijk wordt er aangeraden om dit via je tour operator te regelen, natuurlijk is het immigratiebureau waar je het kunt krijgen ergens in een achterafstraatje dat ook volgens google maps niet bestaat, en natuurlijk kost het elke buitenlander 10 dollar. Het is dus duidelijk dat ik al mijn nieuw aangeleerde reisvaardigheden nodig had om dit papiertje te verkrijgen. Twee dagen heb ik rondgelopen, gewapend met mijn paspoort, het equivalent van 10 dollar en mijn onmisbare pen en notaboekje. Die laatste twee zijn nodig omdat geen enkele toerist verstaanbaar Vietnamees kan spreken. Vietnamees is een toontaal en de lettercombinatie ban bijvoorbeeld kan dus vijf verschillende betekenissen hebben door middel van vijf verschillende accenten. De betekenissen van ban gaan van dorp over vriend naar verkopen en tafel (de laatste ben ik even kwijt) en wij Westerlingen denken dat Vietnamezen uit de context wel zouden kunnen afleiden welk woord er wordt bedoeld, maar nee. Zo werkt het niet. De Vietnamezen horen echt zinnen in de trant van "Hoe ver is de volgende vriend?"of "Weet u een plek waar ze sim-kaarten tafel?" Het notaboekje, waarin ik dus zeer precies alles op noteer met de juiste accenten, is dus onmisbaar wanneer er zich een dergelijke verkoop- of dorpensituatie voordoet.
In het begin was ik wat gefrustreerd door de situatie, maar al gauw begon ik er de voordelen van in te zien: ik was in een stad met bijzonder weinig buitenlanders en echt niemand die er scheen te overnachten, iedereen was supervriendelijk, alle eten en drank waren goedkoop en "bargainfree", de familie die mijn hotel uitbaatte bleek bijzonder lief en hulpvaardig (alsook volstrekt waardeloos op praktisch gebied) en er was niets te zien in de stad, maar er was wel een rivier en er waren mooie bergen rondom.
Ik vond het dus bijna spijtig toen op dag drie het mirakel gebeurde: ik bereikte het kantoortje (hoera!), binnen de openingsuren (hoezee!) en met alle noodzakelijke documenten op zak (De hemel zij geprezen. Een wonder is geschied!) Mijn vreugdedansje werd geapprecieerd door het meisje aan het loket en gedurende enkele seconden was ik het gelukkigste meisje op aarde.
Eenmaal terug op straat besefte ik echter weer dat mijn parallelle zoektocht naar een bus richting Dong Van nog steeds niets had opgeleverd. Om een of andere reden had ik wel verschillende bussen met deze bestemming zien passeren, maar wist men er niets over in het nochthans grote en goed georganiseerde busstation. De typische handige plakkaten met bestemmingen, vertrekuren, reistijd en prijs gaven geen enkele bestemming in de richting van China weer. Ik was een jonge vrouw alleen. Met een droom, een bestempeld diploma voor bureaucratische studies, een notaboekje met pen "van A"en geen enkel vooruitzicht op een oplossing.
En wat doet een jonge vrouw dan? Ze zoekt een oude wijze man.
Ik ben benieuwd naar het vervolg van het verhaal. Waarheen gaat het nu?
BeantwoordenVerwijderen